Waarom we onszelf eindeloos in de weg zitten – en hoe we er mee kunnen stoppen

Ja hoor. Dat kan er ook nog wel bij: als eindopdracht voor een cursus moet ik een blog schrijven over iets waar ik nóóit over zou schrijven. En dat wil ik helemaal niet. Er zijn ook dingen waar ik met niemand over praat. Of alleen maar met m’n partner of met vrienden die ik al heel lang ken. En dan bedoel ik minstens vijfentwintig jaar. Misschien ben ik wel introvert. Maar hoe dan ook: ik wíl helemaal niks over mezelf prijsgeven in die cursus.

Ik zet mezelf onder druk, voor dat blog

Heel veel druk. Ik loop te piekeren. Het schiet maar niet op. Ik droom er zelfs over: ik zit samen met de blogjuf in een klein bootje op een stormachtige zee. Is helemaal niet erg, roept ze. Dit doe ik elke dag. Het hoort erbij als je boodschappen gaat doen. En het gaat altijd goed. Een beetje wind is niks om je zorgen over te maken. En dat allemaal met een grote glimlach op haar gezicht en een gele zuidwester op.

Ik lever iets in. Ik vertel erbij dat ik er niet tevreden over ben. Daar is de juf het mee eens. Nee, dat zou ik niet gebruiken. Het is inderdaad saai. Schrijf nog maar een ander blog. Maar waarover?

Ik heb een goed verhaal over die keer in Ierland dat ik twee lekke banden kreeg ik in de middle of nowhere. Gelukkig was daar toen boer William. Uit het niets kwam hij aanwandelen. Hij knikte me vriendelijk toe, belde de Ierse ANWB en bracht me in z’n blauwe tractor naar z’n boerderij voor een cuppa, terwijl ik op de takelwagen wachtte.

Of zal ik schrijven over toen ik alleen naar Rome fietste? En hoe ik de ochtend dat ik zou vertrekken eerst een uur op de bank heb zitten janken en me afvroeg waarom ik in vredesnaam verzonnen had dat ik die tocht wilde gaan maken? Toen ik mezelf eenmaal op de fiets had gehesen heb ik me geen seconde meer ellendig gevoeld. En achteraf is die Rome-fietstocht misschien wel het grootste avontuur wat ik ooit heb meegemaakt.

Maar ja, daarmee heb ik nog geen goed blog

Ik lees de blogs van de anderen. Ik ben diep onder de indruk. Over fuck-you-laarzen en over haaien. Over kwetsbaarheid. Zelfs over arbeidsongeschiktheid en aluminium kozijnen komen prachtige blogs tevoorschijn. Zie je wel. Iedereen kan het. Behalve ik. Dan nog maar een stuk chocola.

Wat is dat toch? Waar heb ik last van?

Ik doe precies wat ik mijn promovendi ook zie doen. Ik zit mezelf in de weg. Of liever gezegd, mijn eigen hoofd zit me in de weg. Big time. Ik neem elke gedachte die voorbij komt serieus en maak er een heel verhaal van.

Al die gedachten over wie ik ben en over wat ik wel en niet kan helpen me niet

En dan dat mezelf vergelijken met anderen. Daar kom ik nóóit uit. Anderen zijn altijd beter. Oké, bijna altijd. Want ik kan wel pianospelen. Ik kan heel goed op katten passen als de baasjes op vakantie zijn. En ik bak ontzettend lekkere chocoladebrownies – gluten- en eivrij.

En dan moet ik opeens lachen. Om mezelf. Hardop. Ik ben er weer ingetrapt. Ik heb mezelf weer eens te serieus genomen. M’n eigen gedachten klakkeloos geloofd. Terwijl ik weet dat ik mezelf met grote regelmaat onzin verkoop.

Conclusie

We doen het allemaal, onszelf in de weg zitten. Ik doe het, en jij ook. Het goede nieuws is dat we er allemaal mee kunnen stoppen. Gewoon, nu. Vandaag.